Monument Valley!

We waren al vroeg wakker en nadat ik mijn blog had geschreven en gedoucht had, zijn we gaan ontbijten. De avond ervoor was het donker toen we in het restaurant iets hadden gegeten, maar smorgens was het licht en kon je vanuit elk raam, elke doorkijk The Valley zien. Toen we in het restaurant kwamen, kregen we een tafeltje aan het raam en het was zo overweldigend om daar te zitten. Zo vlakbij de rotsen en het rode zand van Mitchel Mesa, waar ik ook tijdens de trips met Don Donneley met het paard omhoog was gegaan en ook bovenop deze mesa had paard gereden. Mitchel Mesa, zo indrukwekkend en zo dichtbij vanaf ons ontbijttafeltje, dat de emoties opeens ook zo intens waren, dat ik mijn tranen niet meer in kon houden. Daar zat ik dan, aan het ontbijt in Monument Valley overspoeld door emoties te huilen...Ik had niet verwacht dat het zo heftig zou zijn, maar het kwam zo binnen, ik kon even niets anders dan alleen maar voelen en mijn emoties de vrije loop te laten. Monique was super lief, regelde koffie en zei dat ze het raar had gevonden, als ik niet zo had gereageerd...ppff zo fijn dat dit gewoon even kon en vooral dat zij het begreep.. Ze regelde koffie..en nog meer koffie..en nog meer koffie, tot het allemaal weer ging en ik alle emoties weer een beetje onder controle had. Heel bijzonder allemaal..en toen moesten we de Valley nog in!

Na een heerlijk ontbijt en  nog meer kofie, nog even geshopt, de koffer gepakt, uitgecheckt en toen eindelijk de Valley in. 

De Valley was nog steeds imponerend mooi, de zandwegen nog steeds met heel veel kuilen, hobbels en bobbels, dus Thank God for our Jeep! 

We zijn bij alle uitkijkpunten gestopt, voor foto's en om te kijken of er in de kraampjes nog mooie sieraden waren te vinden, maar helaas..heel veel handgemaakte kralen dingetjes, maar not the real stuff. Grappig om te merken dat sommige jongens echt wel hun best deden om een praatje te maken, maar dat ze nog steeds even schuchter en verlegen waren als 30 jaar geleden..Touristen zijn en blijven toch een beetje een noodzakelijk kwaad..en als ik soms de mensen zag die in open jeeps vanuit Gouldings de Valley in werden gebracht, snap ik dat ook wel een beetje..dat had ik zelf ook een beetje.. Voor hen is het de zoveelste stop op een georganiseerde reis, een uurtje de Valley in en dan op naar de volgende stop. Leuk dat ze er zijn, maar nog leuker dat ze weer weg gaan!

We volgden de Valley Drive en langzaam kwamen we steeds verder de Valley in en dus ook steeds dichterbij de Three Sisters en de koraal van Jamison. Mijn hart begon nu toch wel sneller te slaan en met kloppend hart... again...stapte ik uit de auto en liep ik richting de koraal toen we daar aankwamen. 

Op het eerste gezicht was er niemand en stonden er een stuk of 25 paarden in een vrij kleine koraal van aan elkaar geknoopte palen en hekken. Het zag er redelijk verlaten uit al zag ik achter het houten gebouwtje wel een paar grote trucks staan. Opeens ging er een deur open en stapte er iemand uit de truck. Ik keek om en zag een klein vrouwtje op ons af komen lopen. In een flits wist ik dat dit de vrouw van Jamison moest zijn, zijn kleine schreeuw indiaan van wie hij de vorige keer niet met mij mocht praten..Ze kwam op ons toe en vroeg of we paard wilden rijden. Ik zei dat we dat nu niet wilden en vroeg of Jamison er ook was. Ze reageerde heel afstandelijk en zei alleen maar nee en vroeg wie ik was. Ik zei mijn naam, bestudeerde haar gezicht om te kijken hoe ze zou reageren, maar kon niet direct een emotie op haar gezicht bespeuren, dus ik zei snel dat ik pawn sieraden zocht en dat Jamison meestal wel wist waar ik die kon vinden, business dus! Dat hielp! Ze draaide al een beetje bij en begon mee te denken, mij nog steeds met argus ogen in de gaten houdend. Monique en ik zijn ook bezig om voor volgend jaar een reis door Amerika uit te zetten om met een groep te maken, waarbij we in verschillende gebieden paard gaan rijden. Een idee waar ik al heel lang mee rondloop en waar we nu deze reis ook een beetje voor gebruiken om ideeen en contacten op te doen. Wat is er nu mooier dan met een groep paardrijd fanaten een paar uur paard te rijden in de Valley bij Jamison, te slapen in de Valley en savonds fry bread te eten en in een Hogan te slapen. Toen ik haar dat vertelde, ontdooide ze helemaal! Ze vertelde ons waar we sieraden konden vinden en dat als we dan terug kwamen, ze folders en kaartjes voor ons zou hebben. We reden verder naar de plek waar ze gezegd had dat er een vrouw was die sieraden verkocht en ik had sterk het vermoeden dat het een zus van Jamison was. Ik heb een mooie turquoise ketting van haar gekocht en toen we terug reden naar de koraal stond Lorraine, de vrouw van Jamison al op ons te wachten. Het was opeens een soort oude jongens, krentenbrood en we hebben een tijd staan praten, over de trips van Don Donneley vroeger, over de broers van Jamison, wie wat waar deed en nog veel meer... Alleen over Jamison geen woord... Dus het was een beetje een rare gewaarwording om over zoveel bekende mensen uit het verleden met haar te praten, terwijl zij destijds in het hele verhaal natuurlijk niet meedeed.

Ik probeerde nog een paar keer over Jamison te beginnen, omdat ik toch wel graag wilde weten waar hij was, waarom hij niet hier was. Hier bij zijn paarden, wat altijd zijn lust en zijn leven was... en ik ook niet van Lorraine te horen kreeg waar hij dan wel was en of hij uberhaupt nog wel wat met depaarden deed.. Wat dat betreft meer vragen en vraagtekens, die ik zeker nog beantwoord wil hebben, maar van Lorraine hoefde ik die niet te verwachten...Gelukkig zijn er in deze tijd met internet nog meer Navajo's die ik nu kan bereiken en dus nog meer manieren om antwoorden te krijgen. Dus ik ga zeker door met het zoeken naar en vinden van Jamison!

Met een redelijk tevreden gevoel reden we daarna verder de Valley door. Het was raar om te zien dat op de plek waar vroeger de Hogan van Suzie stond, nu niets meer was en dat daar vlakbij nog een koraal was, maar dan van de broer van Jamison, Roy. De broer waar wij vroeger achter woonden en die toen net een kindje had gekregen. Dit kindje was nu een knul van bijna 30, die zijn vader hielp in de koraal..tja, we worden oud! Helaas hebben we beide mannen niet gezien, maar wel een hele aardige nicht die daar ook hielp en direct begon te kletsen en foto's van haar kinderen liet zien. Ook al bizar op zich, om al die Navajo's met een mobiele telefoon te zien, terwijl ik het toen met een payphone bij Gouldings moest doen..Oh well times are changing!!

Na bijna een hele dag in de Valley te zijn geweest, kon ik met een voldaan en rustig gevoel weer verder. Het was goed zo en Monique zei dat we gewoon niet weer zo lang moesten wachten om weer terug te gaan. Deze plek hoort bij mij en hopelijk kunnen we onze droom om reizen naar dit gebied te organiseren, volgend jaar al uit laten komen!

We wilden nog even naar Gouldings, maar toen we daar aankwamen en alle hordes Chinezen zagen, zijn we maar snel doorgereden, terug naar Flagstaff voor onze volgende overnachting!

Onderweg was het nog even spannend omdat er heel slecht weer was voorspeld,met overstromingen, onweer en zelfs tornado's!! We zagen in de verte zwarte luchten en hebben een beetje regen gehad, maar verder viel het mee. Later in het hotel zagen we op het nieuws dat het behoorlijk heftig was geweest, maar gelukkig zaten wij net iets noordelijker. Even lekker gegeten en daarna redelijk vroeg naar bed.

Vandaag staan Sedona, Prescott en Lake Havasu op het programma, dus weer verder met onze mooie reis, wordt vervolgd!